Wolontariat

Dlaczego przyszła pani do hospicjum?
Ela: W maju 2019 roku usłyszałam stwierdzenie, że każdy człowiek jest stworzony do wykonania konkretnego zadania, misji w swoim życiu, której nikt inny nie może za niego zrealizować. Zaczęłam się intensywnie zastanawiać: co jest tym przypisanym tylko mnie, niepowtarzalnym powołaniem. Zaistniał szereg różnych sytuacji, które skierowały moje myśli do hospicjum, m.in. niespodziewana operacja ręki i pobyt w szpitalu na oddziale ortopedycznym w lipcu. W czasie choroby poczułam własną słabość, zależność od innych w wykonywaniu prostych czynności dnia codziennego. Doświadczyłam troski o mnie nie tylko rodziny, ale też obcych osób. We wrześniu spotkałam przypadkowo na ulicy znajomą Jadwigę, która pracuje jako pielęgniarka w opiece paliatywnej. To, jak i inne zdarzenia odczytałam jako znaki, co powinnam zrobić.
I tak w październiku 2019 roku stanęłam przed drzwiami hospicjum we Włoszczowie z przekonaniem w sercu, że to moje miejsce, ale też z obawą, jak to będzie, czy dam radę, czy jestem tu potrzebna? Przywitała mnie uśmiechnięta pani  Karolina-pracownik hospicjum. Od doktor Joanny Śpiechowicz dowiedziałam się, że wolontariusze są potrzebni i mile widziani.
Basia: Po śmierci mojej mamy pojawiło się we mnie pragnienie-myśl o posłudze w hospicjum. Towarzyszenie rodzicom w ich ostatnich latach życia, kiedy chorowali, opieka nad nimi sprawiły, że widziałam, jak osoby chore potrzebują wsparcia i obecności innych w tym trudnym dla nich czasie. W październiku 2019 roku wraz ze znajomymi odwiedziliśmy jedną z podopiecznych hospicjum.  Później zdarzały mi się pojedyncze odwiedziny u poznanych tam chorych. W lutym 2020 roku koleżanka Ela, która była już wolontariuszką, zaprosiła mnie, by towarzyszyć jej na urodzinach pana Kazimierza. W trakcie pobytu poczułam w swoim sercu pragnienie spotykania się z pensjonariuszami.
Dlaczego pani została w hospicjum?
Basia: Każda kolejna wizyta pokazywała mi, jak duża jest potrzeba towarzyszenia chorym. Ich uśmiech i radość z moich odwiedzin utwierdzały mnie w tym przekonaniu. Relacje tam nawiązane coraz bardziej się pogłębiały i utrwalała się więź rodzinna. Każda spędzona chwila uświadamiała mi, że potrzeba wolontariatu jest ogromna. Przebywanie z chorymi ubogacało dwie strony, a wskazywały na to radość odwiedzanych i moja. Czas spędzony w hospicjum daje poczucie spełnienia. Każda chwila, którą poświęcamy ludziom tam przebywającym, jest wyrazem naszej bezinteresownej miłości do nich.
Każdy z nas ma swoją drogę życiową. Może warto zastanowić się: skąd przyszedłem, gdzie jestem, dokąd podążam? Czy mam iść sam, czy z innymi?
Posługa w hospicjum daje możliwość poznania nowych znajomych, nowych przyjaciół i pójścia razem dalej…